Stworzenie nagrobka dla dziecka to zawsze moment pełen bólu i wzruszeń. Choć od lat zajmuję się tworzeniem artystycznych nagrobków, ten temat nigdy nie staje się łatwiejszy. Każda historia, każda opowieść rodziców jest jak cios prosto w serce. Słucham o śmierci dziecka i czuję, jak łzy napływają mi do oczu. To coś, do czego nie można się przyzwyczaić, bo żaden rodzic nie powinien żegnać swojego dziecka. To sprzeczne z porządkiem świata, to tragedia, której nic nie jest w stanie naprawić.

Po śmierci dziecka w życiu rodziców często pojawiają się niezwykłe znaki. Czasem są to motyle, które towarzyszą im od momentu śmierci aż do pogrzebu, jakby ich dusza chciała jeszcze na chwilę pozostać blisko. Niektóre z tych znaków są wręcz niewyjaśnialne – motyl zimą, pojawiający się w domu jak cichy posłaniec z innego świata. Rodzice widzą te znaki i czują, że ich dziecko daje im znać, że wciąż jest blisko.

Tworzenie nagrobków dla dorosłych jest inne – ich życie można opowiedzieć przez ich pasje, osiągnięcia, wspomnienia. Ale jak opowiedzieć życie dziecka, które dopiero miało się zacząć? W takich przypadkach to właśnie te znaki, te ostatnie ślady ich istnienia, nabierają ogromnego znaczenia. Dlatego nagrobki dla dzieci pełne są symboliki – serca w różnej formie, wzlatujące do nieba gwiazdki, odbite w lustrze motyle.

Niektóre dzieci miały już swoje pasje – ukochały świat magii, fantazji, bajek. Dla małej fanki Harrego Pottera stworzyliśmy zagadkę na nagrobku, widoczną tylko dla wtajemniczonych – jak sekretna wiadomość, która wciąż czeka na odczytanie. Dla dziecka, które uwielbiało dmuchać dmuchawce, stworzyliśmy wiatraczek przypominający kwiat mlecza. Inny nagrobek przybrał formę wieży zbudowanej z klocków, a dla chłopca, który nigdy nie mógł chodzić, stworzyliśmy wzlatującego anioła – dziecko z zabawkowymi skrzydłami, które w końcu unosi się ku niebu.

Czasem są to już dorosłe dzieci, które dla swoich rodziców na zawsze pozostaną małymi istotami, które trzeba chronić i kochać. I to jest najokrutniejsza część tego wszystkiego – rodzic, który chowa swoje dziecko, doświadcza bólu, jakiego nie da się opisać słowami. Dlatego na nagrobkach pojawiają się imiona w zdrobniałej formie, czułe przezwiska, które nigdy nie zostaną wypowiedziane ponownie przez ukochane usta. Odlatująca gwiazdka, półprzezroczysty motyl, aniołek spoglądający w niebo – to symbole miłości, która nie zna granic czasu ani śmierci.

Każdy nagrobek dziecka to historia, która na zawsze zostaje w moim sercu. Rodzice powierzają nam swoją największą tragedię, a my próbujemy zamknąć ich miłość i tęsknotę w kamieniu. Więź, która powstaje w tych momentach, trwa na zawsze. Nie można tego traktować jak zwykłej pracy – to misja, w której próbujemy dać pamięci fizyczną formę, próbujemy uchwycić ślad życia, które odeszło zbyt wcześnie. To zaszczyt, ale i ciężar, który zostaje w nas na zawsze.

powrót